Zolang het hart nog klopt
- 3 minuten leestijd
Jan over tegelwijsheden
“Ik weet niet wat de morgen brengt, maar vandaag heb ik
geleefd.”
De uitspraken van Sadik, de man in de stoel tegenover me,
zouden zo op een tegel kunnen staan. En hoewel ik doorgaans de kriebels krijg
van dergelijke teksten, ben ik er dit keer door ontroerd. Leven met de dag.. Sadik
zal wel moeten. Want sinds hij enige tijd terug met een onvoorspelbare
spierziekte werd gediagnostiseerd, is er geen enkele houvast.
Recent moest ik er nog om grinniken: de met krulletters beschreven ‘pluk-de-dag-tegel’ die ik aantrof op de wc van de buren. Maar in gesprek met Sadik verdwijnt mijn scepsis over tegelwijsheden als sneeuw voor de zon. Hij heeft een ziekte die normaliter alleen maar voorkomt bij kinderen. Kinderen die hun tiende levensjaar soms niet eens halen. Ineens voel ik me klein. Hoe vaak leef ik eigenlijk in het nu?
Pijn
Na het interview rijden we mee naar het revalidatiecentrum
waar Sadik maandelijks vele uren spendeert. Hij besloot zich niet neer te
leggen bij het vonnis, maar keihard te gaan trainen. We zien hoe hij met zichtbare
moeite zijn rondje maakt langs verschillende apparaten. Elke beweging doet
pijn, maar telkens als ik denk dat het nu echt niet meer gaat, duwt ie de
gewichten nog één keer omhoog.
Hoe blijf je overeind als je toekomstbeeld onzeker is? Voor
Sadik bleek de ‘pluk de dag mentaliteit’ de enige manier. En hoewel ik het eigenlijk nooit heb beseft, dringt het ineens tot me door dat ook ík niet weet wat
er nog gaat komen. Misschien is mijn eigen toekomst wel net zo onzeker is als
die van Sadik. Met het enige verschil dat Sadik dagelijks aan zijn sterfelijkheid
wordt herinnerd door vermoeide spieren en een pijnlijk lijf.
Oud maar goud
Sadik oogt moe en zijn trainer is trots. Het is tijd om
afscheid te nemen. We geven elkaar een knuffel en ik wens hem vanuit het diepste
van mijn hart het allerbeste toe. Soms gebeurt het dat een nieuwe ontmoeting je
iets leert en vandaag is dat gebeurd. Een belangrijke les. Een tegelwijsheid. Een
bevestiging van een oud maar goud cliché: leven in het nu, zolang het hart nog
klopt. Want de dag dat ie stopt, zal onvermijdelijk komen. Pluk de dag, beter
laat dan nooit. Misschien is het zo gek nog niet, zo’n tegel aan de muur.
Bekijk hier de video: