Dagboek: Terror twins & overspannen ouders
- 4 minuten leestijd
De avond dat ik mijn host gezin ging ontmoeten was ik erg benieuwd bij wat voor familie ik terecht zou komen. Ze woonden gelukkig in het centrum, waar ik al vanaf het begin van mijn verblijf in Rome zat, dus dat was fijn qua omgeving aangezien je al mensen en plekken kende..
Maar de aankomst bij het gezin vond ik heel chaotisch, ik merkte gelijk al dat de tweeling echt de dienst uitmaakten in het huis en de oudste zoon helemaal ondergesneeuwd werd door die twee. Ik werd aan tafel al gelijk met vorken in mijn hand geprikt en er werd luidkeels geschreeuwd door de twee. “Misschien is het enthousiasme” dacht ik.
De volgende ochtend stond ik samen met de vader om 6 uur naast mijn bed om de ontbijttafel klaar te maken en de jongens wakker te maken. Na 30 minuten ontwaken van de jongens begon het geschreeuw, gehuil en getreiter alweer tussen de twee kleinsten. Ik werd door de kinderen gebeten, geslagen en geschopt. Als ik met ze probeerde te spelen kreeg ik altijd een snauw of mocht ik het speelgoed niet aanraken. De ouders waren totaal niet geïnteresseerd in mij als persoon en vroegen dan ook niks over mij. Er werd altijd met een hele negatieve toon tegen elkaar gesproken.
Ik kreeg de indruk dat de ouders helemaal overspannen waren. Ze aten amper, zagen er uitgeput uit en wisten niet meer hoe ze de tweeling aan konden pakken. Als ik iets vroeg aan vader Giancarlo, was het altijd: “Vraag maar aan Silvia (moeder), of: “Silvia beslist”. Naar mijn idee niet echt een ruggengraat dus.
De middag nadat we de tweeling van school hadden gehaald, besloten de moeder en ik om met de tweeling naar de speeltuin op het plein te gaan. De jongens hadden hun eigen fietsjes mee om mee te spelen. De speelplaats was openbaar en er lagen allerlei fietsen, steppen en ander speelgoed om mee te spelen. Eenmaal aangekomen in de speeltuin zie ik de tweeling andere kinderen van hun fietsen afduwen en tegen ze gillen en schreeuwen, ze kenden geen schaamte. Ik zie de ouders van de geduwde kinderen geschrokken hun kinderen bij de tweeling wegtrekken en zeggen tegen mij: ‘Ik wens je succes met deze twee, ze staan hier niet positief bekend’. Toen dacht ik bij mezelf: “deze jongens zijn 3 jaar oud en hebben nu al zo’n slechte naam in de buurtspeeltuin, er moet toch iets niet goed gaan’. Overigens zei de host moeder helemaal niks tegen de tweeling over hun gedrag, ze konden gewoon hun gang gaan.
Even later, vroeg mijn hostmoeder of ze even 5 minuten weg kon om ergens langs te gaan voor werk, waarop ik antwoordde dat dat natuurlijk prima was. De moeder liep weg. Ik zie Massimiliano (kind 1) op de grond vallen en ga naar hem toe om hem te troosten, ondertussen rent Gianmaria (kind 2) het hek van de speeltuin uit. Ik gooi Massimiliano op mijn schouder en ren achter Gianmaria aan om hem tegen te houden van de straat op te rennen. Beide kinderen beginnen te gillen en krijsen met: “Mama’ alsof hun leven ervan afhangt. Daar zat ik dan, midden op het Italiaanse plein op mijn knieën op de grond twee krijsende kinderen proberen vast te houden die van me weg wilden rennen. Elk persoon in de omgeving keek me geschrokken aan, het zag er natuurlijk uit alsof ik die twee wilde kidnappen. De hostmoeder had al het gegil gehoord en kwam terug rennen en vroeg wat er was gebeurd. Ik legde de situatie uit en ze deed alsof het mijn schuld was. Ik kon ter plekke in tranen uitbarsten, maar probeerde het niet te doen. Ik schaamde mij zo erg.
Die avond was ik zo gestresst over de sfeer in huis en alles wat er was gebeurd, dat ik in huilen uitbarstte en mijn moeder en oma heb opgebeld. Zij konden me enigszins kalmeren maar kwam zelf eigenlijk tot de conclusie dat ik in zo’n omgeving niet 3 maanden wilde verblijven..