Het verhaal van Marijn Frank en de reis naar de Dode Zee.

Tijdens een redactievergadering over nieuwe onderwerpen kwam er Dode Zeezout op tafel. Aangetroffen in drogisterijen; 'met zout uit de Dode Zee', en 'bevat de eeuwenoude geheimen van de Dode Zee'.

Nog voor we goed en wel hadden bedacht wat we precies wilden met dit onderwerp stond één ding al vast. Ik moest van mijn collega's met mijn dikke zwangere buik naar de Dode Zee afreizen om daar het eindshot te draaien: dobberend in de Dode Zee met alleen mijn buik, voeten en hoofd boven water. Ik stemde er maar al te graag mee in. Heerlijk om vóór mijn zwangerschapsverlof nog even af te reizen naar de zon.

Eenmaal de vraag gevonden -komt Dode Zeezout wel echt uit de Dode Zee?- kon het plannen van de reis beginnen. Eerst nog even wat telefoontjes, want waar moesten we eigenlijk precies naar toe? Volgens een dame van een drogist lag de Dode Zee bij Rusland, weer een ander stuurde ons naar Turkije. Uiteindelijk kwamen we dankzij ons geweldige research team uit bij een fabriek in Israel, met enthousiaste mensen die ons alles wilde vertellen over het Dode Zeezout.

Echter, ze kwamen maar niet met een datum over de brug, en ons bezoek werd steeds maar uitgesteld. Tot we 6 weken verder waren en mijn schattige ronde buikje was uitgegroeid tot een enorme skippybal. Moest ik hier nog mee in bikini? En kon ik überhaupt nog wel vliegen?

Net toen ik aan het idee begon te wennen dat ik lekker thuis bleef en één van mijn collega's de reis wel zou maken, kwam de fabriek alsnog over de brug. We waren een week later welkom.

En zo kwam het dat ik, 33 weken zwanger, uiteindelijk toch heerlijk lag te dobberen in de Dode Zee, tussen twee buien door, bij 10 graden Celsius, dat wel, maar ik had voor geen goud willen missen.