Het was een heel nare periode, maar uiteindelijk is ze haar burn-out dankbaar.

Kim Oosterhoff (22) heeft al drie jaar een burn-out en probeert met haar blog Go for a burn-out victory het taboe rond haar ziekte te doorbreken.

Ze is zeker niet de enige die met de psychische ziekte kampt. Uit nieuw onderzoek blijkt dat 15 procent van de vrouwen en 9 procent van de mannen een burn-out hebben of hebben gehad. En dat zijn flinke stijgingen. Twee jaar geleden was dat nog respectievelijk 10 en 6 procent.

Kim was net een hbo-studie begonnen om theaterdocent te worden en deed duizend dingen tegelijk. Op kamers wonen, dansen in een wedstrijdteam, danslessen geven, spelen bij een theatergezelschap. Totdat ze op een dag bijna flauwviel in een winkel en amper naar huis kon fietsen.

"Het kostte me toen heel veel moeite om de trap op te komen en heb uiteindelijk een paar uur midden op de dag geslapen. Dat was niks voor mij", vertelt Kim. Die hele week was ze moe, uitgeput, maar toch dacht ze dat ze na een weekje bijslapen wel weer op school zou zitten.

Niet dus. Want haar huisarts verwees haar door naar een haptonoom (een behandelaar die de relatie tussen het lichaam en het gevoel wilt herstellen), met burn-outverschijnselen. Ook liet ze bloed prikken: Kim had een tekort aan ijzer en zo'n beetje alle vitamines. "Nou Kim, je hebt het voor elkaar, dacht ik. Ik had mezelf niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk kapotgemaakt. Dat was heel confronterend."

Met alles moest ze stoppen. "Ik heb toen een jaar niks gedaan. Ik wilde er ook niet m'n hele leven last van blijven houden omdat ik niet goed hersteld zou zijn." Dat betekende voor Kim niet veel meer dan heel veel slapen en nog niet eens een boek kunnen lezen omdat ze zich niet kon concentreren. "Ik kon alleen maar op de bank liggen."

'Ga gewoon werken, je bent toch nog jong?'

Niet iedereen begreep Kim toen ze een burn-out kreeg. Terwijl Kim met betraande ogen tegenover iemand stond, was er nog steeds onbegrip. "Iemand zei recht in m'n gezicht: 'Ga toch aan het werk, dat is goed voor je. Je bent nog jong'. Maar ik kon het niet."

"Ik heb me heel erg verdrietig en alleen gevoeld." Om het voor anderen ietsje makkelijker te maken begon ze met schrijven op haar blog. "Dat klopt misschien grammaticaal niet allemaal, maar ik schrijf het recht vanuit mezelf. Dan vertel ik dat mensen die hetzelfde voelen zich geen zorgen hoeven maken. Dat ze niet de enige zijn. Sommige mensen durven het namelijk niet eens aan hun ouders te vertellen."

NOS op 3 sprak eerder met Jip. Die haar burn-out twee jaar verborgen hield voor haar ouders en bijna al haar vrienden.

Inmiddels gaat Kim de goede kant op, maar beter is ze nog niet. "Ik zie deze drie jaar als heel heftig. Maar het was ook echt nodig om er uiteindelijk beter uit te komen."