Hoe is het nu met Nora en Fionuala?
- 7 minuten leestijd
In de eerste aflevering van Tafel voor twee zagen we Fionuala, die haar moeder Nora had uitgenodigd. Ze hadden elkaar al jaren niet gezien. Hoe hebben ze alles beleefd? En natuurlijk de grote vraag: zien ze elkaar nu vaker?
Fionuala, jij gaf
jezelf op om deel te nemen aan Tafel voor twee en nodigde je moeder uit. Wat
bewoog je tot het nemen van dit besluit?Ik zag mijn deelname aan dit programma echt als laatste redmiddel voor de
situatie tussen mij en mijn moeder. Ik zag de promo voorbijkomen en dacht: ik
doe het gewoon. Ik had al vaker, tevergeefs, geprobeerd contact met haar op te
nemen en dacht: als dit niet werkt, dan werkt niks. Ergens denk ik dat als ze
wist dat ik het zou zijn ze nee had gezegd, dus het hielp mee dat het een
verrassing was.
Waarom was dit het juiste moment om het gesprek met je moeder aan te gaan?
Ik denk dat ik op een punt in mijn leven ben gekomen waar ik gewoon wil dat
het goed gaat, niet alleen met mezelf, maar ook met de mensen om mij heen. Al
jarenlang was mijn moeder een groot gemis. Ik weet niet precies waardoor, maar
het gevoel was gewoon: ik moet het nu doen. Ik wilde gewoon duidelijkheid en
weten hoe zij er tegenover zou staan om weer contact te hebben.
Hoe heb je je voorbereid op het gesprek?
Ik heb me totaal niet voorbereid eigenlijk, want ik wilde er open ingaan en
niks instuderen. Wel heb ik een beetje nagedacht over wat ik wilde zeggen, maar
toen ik aan tafel zat ging dat uit mijn hoofd en liep het heel natuurlijk. Ik
wist eigenlijk ook niet hoe ik me moest voorbereiden, ik denk doordat ik niet
wist wat ik moest verwachten. Misschien stond ze op en gaf ze me een knuffel of
misschien bleef ze wel heel afstandelijk: ik had geen idee. Ik was vooral blij
dat ze ja had gezegd ondanks dat ze niet wist wie er tegenover haar zou zitten.
Wat hoopte je te bereiken met je deelname aan Tafel voor twee?
In de eerste instantie wilde ik eigenlijk gewoon verhaal halen. Ik wilde weten waarom ze nooit contact met mij had opgenomen. Tegenover haar zitten en
kijken wat ze zou zeggen en of ze emotie zou tonen. Ik dacht nog niet aan het
verdere plaatje daarna, ik was vooral bezig met wat daar aan tafel zou
gebeuren.
Nora, je werd gebeld met de vraag of je deel wilde nemen aan Tafel voor twee.
Wat was je eerste reactie?
Ik begreep van de redactie dat ze een mooie brief hadden ontvangen van
iemand die mij wilde uitnodigen. Ik hoopte gelijk dat hij van mijn dochter zou
zijn. Dat was echt mijn eerste hoop en reactie. Maar daarna ga je nadenken:
misschien is het wel een oude vlam waar ik helemaal niet op zit te wachten! Dat
was de enige reden waarom ik heb getwijfeld of ik mee wilde doen.
De opnamedag was daar. Jij zat aan tafel en zag Fionuala binnenlopen. Wat
dacht je?
Toen ik haar zag wilde ik eigenlijk gelijk opstaan en naar haar toelopen,
want ik was ontzettend blij dat zij het was. Ik wilde wel een knuffel geven,
maar wist niet hoe zij erin stond en wat haar boodschap was. Voor hetzelfde
geld stond ik op om haar een knuffel te geven en zou ze die afwijzen. Dus ik
bleef als het ware verstijfd op mijn stoel zitten. Ik denk dat als mensen de
aflevering zien ze eerst denken: wat een rare moeder is dit. Maar ik wist
gewoon niet hoe ik moest reageren. Ik kom vast heel kil en koel over, terwijl
ik aan de binnenkant heel emotioneel was.
Hoe hebben jullie het gesprek ervaren?
Nora: Best lastig. Fionuala kwam gelijk met: “Waarom dit? Waarom dat?”
Ergens had ik die vragen wel verwacht, maar hoe moet je reageren? Het voelde
eerst ongemakkelijk, want we hadden elkaar zo lang niet gesproken. Maar op een
gegeven moment was het ijs wel gebroken en had ik de camera’s ook niet meer in
de gaten.
Fionuala: Ik vond het heel fijn, maar ook heel heftig omdat we elkaar al
zo lang niet gezien hadden. Maar ik was heel blij met de setting. Het eerste
half uur was heel apart. Er was amper emotie en het verliep heel stroef. Maar
toen ze opstond en me een knuffel gaf brak het ijs wel een beetje. Vanaf dat
moment was er minder ongemak.
Wat heeft het diner voor jullie twee opgeleverd?
Nora: We appen elke dag en tot nu toe zijn we elk weekend bij elkaar
geweest. We zijn echt weer als een ‘familie unit’ bij elkaar, want ook het
contact met Rutger (Fionuala’s broertje) was gelijk weer beter. Dat is
bijzonder, want hij stond er eigenlijk heel negatief in en wilde haar nooit
meer zien. Dat maakte de situatie voor mij ook altijd zo lastig: ik heb twee
kinderen en ik moest ook aan hem denken. In de tijd dat we het lastig hadden,
leed hij daar ook onder.
Fionuala: De band met mijn broertje is vanaf het moment dat ik thuiskwam
heel positief geworden, al is het nog niet wat het ooit was. Het heeft ons met
zijn drieën weer een band gegeven.
Wat doen jullie als jullie samen zijn?
Nora: We zitten veel aan tafel. We praten, er komen vrienden langs of we
doen een wijntje op de veranda bij de openhaard. Als we praten hoeft het niet
over het verleden te gaan. Het gaat er meer om dat we elkaar opnieuw leren
kennen. Als we allemaal zijn gevaccineerd, en het kan, dan willen we met zijn
allen op vakantie gaan naar bijvoorbeeld Griekenland.
Fionuala: Tuurlijk moeten er gesprekken gevoerd worden die niet altijd
even leuk zijn, maar in de grote lijnen is het allemaal heel positief. We
kunnen nu op een normale manier met elkaar praten.
Is jullie leven door het diner veranderd?
Fionuala: Ja zeker, compleet veranderd. Van helemaal geen contact ging
het naar dagelijks contact en wekelijks samenzijn.
Nora: Mijn leven is heel erg veranderd kan ik wel stellen. Zonder het
diner had ik geen contact meer gehad met Fionuala. Het samenkomen met haar had
alleen maar positieve invloed. Er is echt een last van mijn schouders gevallen.
Het is zo’n verdriet wat je elke dag met je meedraagt. Ik heb het niet zo laten
blijken, maar ik heb veel huilmomenten gehad. Alles is nu luchtiger, er hangt een
prettige energie. Ik ben blij dat ik mee heb gedaan. Soms heb je dat zetje in
de rug nodig om er uiteindelijk alleen maar profijt van te hebben.
Zou je een Tafel voor twee ook aan een ander aanraden?
Fionuala: Dat is natuurlijk subjectief: iedereen heeft zijn eigen
verhaal en het is persoonsgebonden. Ik deed dit echt voor mezelf, ik zag het
als een laatste redmiddel. Je gooit wel je verhaal op tafel en dat is iets waar
je over na moet denken, maar als je daar voor jezelf een keuze in hebt gemaakt
zou ik het zeker aanraden.
Nora: Ja, uiteindelijk heeft het ons veel goed gedaan. Als er een kans
is dat het degene is waar je op hoopt, dan moet je ervoor gaan. Zeker als er
iets goed te maken is. Dit is één op één: dat is heel fijn. Ik hoop ook dat
mensen van onze uitzending leren dat het nooit te laat is om het goed
te maken.