Een kwestie van doen
- 3 minuten leestijd
Jan over de zelfredzame vrouw
Het geluid van drillende boren en tikkende hamers vult de werkplaats van Mevrouw Spijker. We zijn op bezoek bij het bedrijf dat kluscursussen geeft aan vrouwen én dames opleidt tot klusvrouw. Op mijn vraag hoe het voelt om als vrouw de handen uit de klusmouwen te steken antwoorden vrijwel alle cursisten hetzelfde: “Het is zó fijn om het zelf te kunnen doen.” Ik knik instemmend en voel me ook een klein beetje betrapt: zelf zou ik ook wel een kluscursus kunnen gebruiken.
Helpende hand
Sinds ik een maand geleden verhuisde heb ik mijn dozen
uitgepakt en de vloer gedweild, maar alle klusjes waarbij gereedschap nodig is probeer
ik hardnekkig te vermijden. Zo staat een grote plank waarvan ik allang weet waar
die moet komen al weken onaangeraakt in de hoek van de kamer. En ook de
hanglamp die zo mooi boven mijn eettafel zou staan is inmiddels bedekt met een
dikke laag stof. Onbewust heb ook ík de hoop gevestigd op de helpende hand van
een mans persoon die maar niet op komt dagen. Zou ik me ook niet beter voelen als ik het
zelf zou kunnen doen?
“Het is vooral een kwestie van doen.” Onder begeleiding van docent Jeanette probeer ik een snoertje van een stekker te voorzien. En ik ben verbaasd, want waar ik mezelf altijd heb beticht van het hebben van twee linker handen, heb ik dit klusje bijzonder snel geklaard. Jeanette kijkt tevreden om zich heen: “Het gaat om zelfredzaamheid. Dat vrouwen zélf dat ene plankje of lampje op kunnen hangen zonder te hoeven wachten tot de partner, vader of buurman kan.” En terwijl we de borende en zagende groep vrouwen gedag zeggen neem ik het mezelf voor: komend weekend ga ik aan de slag met mijn gevreesde lamp en plank.
Zelfredzaamheid
In de dagen die volgen stof ik mijn lamp af en verplaats ik
de plank een paar keer, maar van ophangen is geen sprake. Als de zondagmiddag aanbreekt
en ik nog geen steek ben opgeschoten bel ik in paniek mijn goede vriendin. Niet
veel later balanceert ze met een schroevendraaier in de hand op een keukentrapje, terwijl ik de lamp boven mijn hoofd in de lucht hou. Ze poert en pielt. De schroef
past niet goed in het gaatje en de lamp hangt een tikkeltje uit het lood, maar
hij hangt. Ik moet lachen: misschien is het hebben van klusgrage vriendinnen ook
wel een teken van zelfredzaamheid. Als
de avond valt en ik mijn vriendin heb uitgezwaaid klik ik het lampje aan. Hij
staat prachtig boven mijn eettafel en ik denk aan Jeanette. Ze had helemaal
gelijk, het is vooral een kwestie van doen.
Bekijk hier de video: