Nederland is de grootste importeur van pinda’s in de wereld. Zo’n 300.000 ton komt er ieder jaar onze havens binnen. Voor pindakaas, maar natuurlijk ook de borrelnoot.

In ieder krokant nootje schuilt een pinda. Maar wat is een pinda precies?

Een pinda is geen noot

Net als kikkererwten en sperziebonen vallen pinda’s onder de peulvruchten. Nog specifieker: het is een zaad. Ja, ook die knapperige pinda was eerst zacht en vochtig. Hij groeit in de grond als beginnetje van de pindaplant. Vandaar de verwarrende bijnaam ‘grondnoot’ of ‘aardnoot’.

Het verschil is dat noten juist in harde omhulsels zitten. Om de pinda stevig en knapperig te maken, moet het vochtgehalte van 20-50% teruggebracht worden tot 10%. Daarom worden de pindaplanten met de wortels omhoog te drogen gelegd. Je eet dus eigenlijk uitgedroogde boontjes die vaak nog geroosterd of gefrituurd worden.

De pindaplant de wereld over 

Pinda’s komen oorspronkelijk uit Zuid-Amerika. En nog altijd komen er veel pinda’s uit dit deel van wereld. Maar de Spanjaarden hebben de plant meegenomen en verspreid over de wereld. Indonesië was één van de eerste landen waar de Spanjaarden de pinda naartoe brachten om er te laten groeien. Een warm klimaat is namelijk cruciaal.

De pinda werd vrij snel opgenomen in de Indonesische keuken. Pindasaus en gerechten als gadogado zijn voorbeelden van die invloed. En dus ook ‘onze’ borrelnoot komt oorspronkelijk uit de Indonesische keuken.


Geschreven door: Cilia Hulspas