Elke week tikt Jochgem een review over een serie die je gezien móét hebben. Of eentje die je moet weren als de pest. Hoe handig is dat?!

Better Call Saul. Zelden werd er door menigeen hongeriger uitgekeken naar de aftrap van een nieuwe serie. Rond 8 februari 2015 stond in agenda’s wereldwijd een grote rode cirkel met een overdaad aan uitroeptekens, smiley’s en OMG’s. Zou het Vince Gilligan – het genie achter AMC’s vlaggenschip Breaking Bad – lukken om na Frasier – ontsproten uit de sitcom Cheers – eindelijk weer eens te komen met een spin-off waar niet de tranen van in je ogen schieten? Ja Joey, ik bedoel die belediging van jou. Zou Saul Goodman in z’n eentje het grote gapende gat kunnen vullen dat Walter en Jessie achterlieten toen ze ons na vijf seizoenen apathisch en alleen op de bank aan ons lot overlieten?

Slippin’ Jimmy
Better Call Saul gaat over Jimmy McGill, want voordat Saul Saul werd en hij Walter White in Breaking Bad als advocaat bijstond met wat kleine juridische geschillen, ging hij door het leven als Jimmy McGill en hobbelde hij in z’n gedeukte, roestige Japanner van (potentiële) cliënt naar cliënt, terwijl hij plannen smeedde om ooit een grote jongen te worden in de advocatuur. Dat is inderdaad een hele lange zin én een zin die eigenlijk wel zo’n beetje de hele lading dekt.

BCS delivers…
Met zorgvuldig doordachte shots die ingelijst niet zouden misstaan bij een foto-expositie in een willekeurige klinisch witte art gallery, dialogen om soms de vingers bij af te likken en een Emmy-win-waardige cast, heeft Better Call Saul genoeg in huis om veel andere series gierend jaloers te maken. De te verwachten – vaak uiterst subtiele – verwijzingen naar Breaking Bad geven Gilligan’s nieuwe liefdesbaby een mooie dubbele bodem. Al is het wel vaak een bubbele bodem die alleen de échte Breaking Bad autisten direct in de gaten zullen hebben.

…but
Better Call Saul is dus goed, maar is het ook de serie geworden waarvoor je op een warme, zonnige dag de gordijnen sluit om maar dwangmatig door te kunnen bingen? Op basis van het eerste seizoen ben ik geneigd ‘mwah’ te zeggen. Voor mij zit het ‘m vooral in Saul zelf. Niet iedereen kan solo. Robbie deed het lekker, maar hebben jullie ooit serieus overwogen om op Spotify de naam van één van die andere leden van Take That in te tikken? Ik niet. Saul is voor mij de Gary Barlow uit de Breaking Bad boyband. Prima in groepsverband, maar out on his own is het toch wat lastiger om die valse noten te verbloemen. Hij is gewoon niet the man you love to hate. Niet Louis Litt, die je onbewust zachtjes mompellend op de bank voor rotte vis zit uit te maken, niet Ari Gold die je acht seizoenen lang het liefst dwars door de tv naar z’n strot was gevlogen en al helemaal geen George Costanza. George. George, George, George. Jij heerlijke narcistische, verongelijkte, neurotische Calimero, jij. Afgezet tegen deze fijne klootzakken smaakt Jimmy gewoon wat flauwtjes. Het is niet voor niets dat de beste aflevering er één is waarin hij maar een marginale rol speelt, omdat de spotlichten vol in het gezicht schijnen van een andere gigant uit Breaking Bad, oud-politieagent en Sir Fix-a-lot, Mike Ehrmantraut. Geef die man eens even snel een zooitje prijzen. Los van het karakter McGill is de verhaallijn mij ook wat te magertjes. Echt heel erg spannend wordt het nooit. Aan de andere kant had Breaking Bad ook een aanloopje nodig en begon het echte vuurwerk pas in seizoen twee, dus misschien is ook dit gewoon weer een subtiele parallel tussen beide en moeten we nog even geduld hebben tot ronde twee.

Ronde twee
Better Call Saul: De aanhouder wint. Het had zomaar de titel van seizoen twee kunnen zijn. Het verhaal is sterker, Jimmy blijkt ook over een zachte kant te beschikken en er zit meer vaart in. Als Gillian met Better Call Saul daadwerkelijk met een soortgelijke opbouw bezig is als Breaking Bad, dan hebben we nog veel moois in het verschiet.

- AMC (2015)
- L.A. Law on crack
- 50 minuten per aflevering

Check ook FunX voor meer serienieuws.

---

Tijdens de levensbedreigende mannengriepgolf van 2007 keek Jochgem op zijn laatste krachten alle seizoenen van The Sopranos. Als het dan toch zijn tijd was om te gaan, dan niet voordat hij één van de beste series ooit keek. Manisch seriekijken bleek het juiste medicijn en de overlever nam zich voor om voortaan alles te kijken wat los en vast zit en dit te delen met de wereld. Dat doet hij vanaf nu ook hier op npo3.nl en funx.nl. Leuk!