Iedere dag komt Petar Bojović naar het park achter het busstation in Belgrado, de hoofdstad van Servië..

De mensen in Belgrado noemen het ook wel ‘het Afghanenpark’ vanwege de vele vluchtelingen die daar bivakkeren. Er zitten mensen uit allerlei landen: Syrië, Irak, Pakistan en dus ook veel uit Afghanistan. Iedereen is op doorreis langs de zogenaamde ‘Balkan route’ en de meesten willen graag naar Duitsland. Tienduizenden migranten hebben via Servië al West-Europa weten te bereiken. Maar er zitten ook veel mensen vast in het land, omdat buurlanden als Hongarije en Kroatië de grenzen steeds strenger controleren.

Petar is een jonge vrijwilliger bij Refugee Aid Serbia. Hij deelt namens die hulporganisatie dagelijks maaltijden uit in het park. Ook wordt er kleding uitgedeeld aan de vluchtelingen en zaken als toiletspullen voor de persoonlijke hygiëne.

Maar Petar probeert vooral ook veel met de vluchtelingen te praten en ze een luisterend oor te bieden: “Ik kom uit Servië, maar toen ik zeven was ben ik met mijn familie naar Nieuw-Zeeland vertrokken. Hier was toen oorlog. Nu deel ik een band met deze migranten, want ik weet wat het betekent om jouw eigen land te moeten verlaten. Ik heb na Nieuw-Zeeland nog in Australië gewoond en ook in Duitsland, dus ik weet wat iemand overkomt die gedwongen de eigen taal en cultuur achterlaat. Ik begrijp deze mensen".

Niet iedereen in Servië denkt daar hetzelfde over en Petar denkt dat dit komt “omdat het land van oudsher vooral blank en christelijk was. De mensen zijn hier niet gewend aan andere culturen of religies. Er zijn hier racisten, maar de meesten zijn gewoon heel onverschillig".

Waarom slapen de vluchtelingen in de open lucht in het park en gaan ze niet naar een opvangcentrum? De meeste centra in Servië zijn overvol, maar daarnaast willen vluchtelingen het zelf ook niet. Omdat ze van plan zijn om verder te trekken en eigenlijk helemaal niet in Servië willen blijven.

---

Dit is een verhaal van Mitra Nazar