Get ‘em young’, dat is het motto dat heerst op de Talibanscholen in Pakistan.

Met een stevig dieet van gruwelijke jihadbeelden worden in deze scholen kindsoldaten gekweekt om de Heilige Oorlog aan te gaan tegen ongelovigen, tegen kafirs.
Ze worden tijdens hun training regelmatig blootgesteld aan onthoofdingen en executies. Ze leren met wapens om te gaan en explosieve vesten te maken. De Talibaninterpretatie van de Koran wordt hen met de paplepel ingegoten. In het Arabisch, een vreemde taal die ze niet of nauwelijks beheersen, waardoor de Pakistaanse kinderen van alles wijs gemaakt kan worden. Het ultieme doel waar deze jongeren voor worden klaargestoomd is zelfmoordterrorisme met explosieven. 

In de war
En daar staat hij dan. In een drukke moskee, met een zweterige vinger op de knop. De jonge Abas (niet zijn echte naam) kreeg van de Taliban de opdracht zichzelf en de biddende mensen op te blazen. Zo zou hij een martelaar worden van de jihad, en in het hiernamaals een beter leven hebben dan op aarde.
Maar Abas voelt dat er iets niet klopt. Ongelovigen bidden toch niet? Hij raakt in de war. Waarom moet hij dan deze mensen opblazen? De twijfel overmeestert hem. Abas laat de afstandsbediening uit zijn hand vallen, trekt zijn bomvest uit, en wordt meteen gearresteerd.

Een tweede kans
Abas komt uiteindelijk terecht in een revalidatiecentrum voor ex-jihadisten, gelegen in de prachtige Swatvallei. Daar heeft hij regelmatig contact met psychologe Feriha Paracha. Abas wil heel graag weer terug naar zijn familie. Feriha’s taak als psychologe is om zijn wens mogelijk te maken. ‘Hij was 10 toen hij bij ons kwam,’ vertelt ze over Abas. ‘Zijn familie heeft hem uit noodzaak moeten verkopen aan de Taliban.’ Ze hadden schulden en de Taliban beloofde die af te betalen. Feriha pleit voor Koranleer in de moedertaal, zodat jongeren niet meer gehersenspoeld kunnen worden. In het rehabilitatiecentrum leren de jonge ex-jihadisten ook een vak, zoals naaien of motorreparatie. Zo kunnen ze weer meedraaien in de maatschappij.
Verder blijft het verleden in het verleden. Voor Abas is de hoop op een betere toekomst het enige dat telt.